اختلالات ميل جنسي به دو گروه تقسيم مي شوند. 
1- اختلال كمبود ميل جنسي 
2- اختلال انزجار جنسي
در اختلال كمبود ميل جنسي، كمبود يا فقدان خيالپردازي هاي جنسي و ميل به فعاليت جنسي ديده مي شود.
در اختلال انزجار جنسي، بيزاري و اجتناب از تماس جنسي تناسلي با شريك جنسي يا خودارضايي وجود دارد.
اختلال كمبود ميل جنسي از اختلال انزجار جنسي شايعتر است و در زنان بيشتر از مردان ديده مي شود. حدود 20 % افراد جامعه كمبود ميل جنسي دارند.
عوامل سببي گوناگوني با اختلالات ميل جنسي در ارتباطند. بيماران دچار مشكلات ميل جنسي اغلب از مهار ميل جنسي به گونه اي دفاعي براي محافظت خود در برابر ترس هاي ناخودآگاهشان درمورد رابطه جنسي استفاده مي كنند. فقدان ميل جنسي مي تواند درنتيجه افسردگي، اضطراب يا استرس مزمن نيز ايجاد شود. پرهيز از رابطه جنسي به مدت طولاني گاهي سبب سركوب تكانه هاي جنسي مي شود. فقدان ميل جنسي همچنين ممكن است تظاهر خصومت نسبت به شريك جنسي يا علامتي از رابطه اي رو به تباهي باشد.
در مطالعه اي بر روي همسران جواني كه به مدت دوماه رابطه جنسي خود را قطع كرده بودند، شايعترين دليل قطع يا مهار فعاليت جنسي، ناهماهنگي زناشويي عنوان شده بود.
وجود ميل جنسي به چندين عامل بستگي دارد؛ سائق زيستي، عزت نفس كافي، توانايي پذيرش خويشتن به عنوان يك فرد فعال جنسي، تجارب خوب قبلي از رابطه جنسي، دسترسي به يك شريك جنسي مناسب و رابطه اي خوب در زمينه هاي غيرجنسي با شريك جنسي. فقدان هر يك از اين عوامل يا صدمه به آنها ممكن است سبب كاهش ميل جنسي شود.

واژينيسم عبارت است از انقباض غيرارادي عضلات ثلث خارجي مهبل كه مانع دخول آلت تناسلي مرد و نزديكي مي شود. اين واكنش ممكن است در معاينه زنانه نيز ظاهر شود و مانع ورود اسپكولوم به داخل مهبل گردد. وقتي گژكاري منحصراً ناشي از عوامل عضوي است يا علامتي از يك اختلال رواني ديگر محور I است اين تشخيص گذاشته نمي شود.

مقاربت دردناك، درد تناسلي مداوم يا تكرار شونده اي است كه در زن يا مرد هنگام نزديكي يا قبل يا پس از آن روي مي دهد. اين اختلال در زنان بسيار شايعتر از مردان است و با واژينيسم در ارتباط بوده، اغلب همراه با آن ديده مي شود. دوره هاي مكرر واژينيسم ممكن است منجر به مقاربت دردناك شود يا برعكس. اما در هرحال بايد علل عضوي را رد نمود. وقتي درد منشاء عضوي داشته باشد يا وقتي كه (در زنان) فقط در اثر واژينيسم يا فقدان ليزشدن روي دهد، تشخيص مقاربت دردناك گذاشته نمي شود. ميزان بروز مقاربت دردناك معلوم نيست.
در اكثر موارد عوامل ديناميك عامل سببي محسوب مي شوند. در زناني كه سابقه تجاوز به عنف يا سوء رفتار جنسي در دوران كودكي دارند، درد مزمن لگني شكايت شايعي است. مقاربت دردناك ممكن است ناشي از تنش و اضطراب درمورد عمل جنسي باشد و سبب شود عضلات مهبلي زن به طور غيرارادي منقبض شود. درد واقعي بوده و مقاربت را ناخوشايند يا غيرقابل تحمل مي سازد. پيش بيني درد بعدي ممكن است سبب شود كه زن براي هميشه از نزديكي دوري جويد. اگر شريك جنسي بدون توجه به آمادگي زن مقاربت را پيش ببرد، مشكل وخيمتر مي شود. مقاربت دردناك ممكن است در مردها هم ديده شود ولي حالت ناشايعي است و اغلب همراه با يك اختلال عضوي نظير هرپس، التهاب پروستات يا بيماري پايرونيه است كه در بيماري اخير پلاك هاي اسكلروتيكي روي آلت تناسلي ايجاد مي شود كه سبب انحناي آلت مي گردد.

در انزال زودرس مرد به صورت متناوب يا پايدار پيش از زمان دلخواه خود به اُرگاسم رسيده و انزال مي كند. هيچ چارچوب زماني دقيقي براي تعريف اين اختلال وجود ندارد. تشخيص وقتي گذاشته مي شود كه مرد هميشه قبل يا بلافاصله بعد از دخول در مهبل انزال مي كند. پزشك بايد عواملي مانند سن، تازگي شريك جنسي، دفعات و مدت نزديكي كه بر طول مدت مرحله تحريك تاثير مي گذارند، درنظر بگيرد. مسترز و جانسون مردي را مبتلا به انزال زودرس توصيف مي كنند كه حداقل در نيمي از موارد ضمن حالت دخول در مهبل قادر به كنترل انزال، تاحدي كه شريكش را ارضا نمايد، نباشد. در اين تعريف فرض براين است كه شريك جنسي چنين مردي قدرت رسيدن به مرحله اُرگاسم را دارد. مانند ساير انواع كژكاري هاي جنسي اگر اين اختلال منحصراً ناشي از عوامل عضوي باشد يا هنگامي كه علامت رواني باليني ديگري ايجاد نكند، تشخيص انزال زودرس گذاشته نمي شود.
انزال زودرس در بين مرداني كه تحصيلات دانشگاهي دارند بيشتر گزارش مي شود. اعتقاد براين است كه علت اين امر اهميتي است كه اين افراد به ارضاي شريك جنسي خود مي دهند ولي علت واقعي اين شيوع بيشتر مشخص نيست.
شكايت عمده قريب به 35 تا 40 درصد مرداني كه به علت اختلالات جنسي معالجه مي شوند، انزوال زودرس است. برخي محققين مردهاي مبتلا به انزال زودرس را به دو دسته تقيسم بندي مي كنند:
1- مرداني كه به دليل كوتاهتر بودن زمان نهفتگي عصبي از لحاظ فيزيولوژيك مستعد اوج لذت جنسي سريعي هستند.
2- مرداني كه به علل رواني يا رفتاري شرطي شده اند.
اشكال در كنترل انزال ممكن است مربوط به اضطراب نسبت به رابطه جنسي، ترس ناخودآگاه درمورد مهبل باشد. همچنين ممكن است حاصل شرطي شدن منفي فرهنگي باشد. مردي كه اغلب تماس هاي جنسي اوليه اش با فواحش بوده كه مصرانه خواهان تمام شدن هر چه سريعتر عمل جنسي بوده اند يا روابط جنسيش در موقعيت هايي صورت گرفته است كه امكان ديده شدن و رسوايي وجود داشته است (مثلاً در صندلي عقب اتومبيل يا خانه والدين) ممكن است براي كسب اُرگاسم سريع شرطي شود. اين مشكل در مردان جوان بي تجربه شايع تر است و ممكن است با گذشت زمان برطرف شود. در روابط مستمر، شريك جنسي تاثير زيادي در انزال زودرس دارد و يك ازدواج پُراسترس سبب تشديد اين اختلال مي شود. زمينه رشد و روان پويايي انزال زودرس و ناتواني جنسي مشابه است.

در اختلال اُرگاسمي مرد كه گاهي اُرگاسم مهارشده يا انزال تأخيري ناميده مي شود، مرد اگر هم ضمن مقاربت قادر به انزال باشد، به دشواري به آن نايل مي شود. در اختلال اُرگاسمي شخص در سراسر عمر قادر به انزال درحين مقاربت نبوده است. اگر اختلال پس از دوره كاركرد طبيعي ايجاد شود، تشخيص اختلال اكتسابي گذاشته مي شود.
برخي پژوهشگران بر اين عقيده اند كه بايد بين اُرگاسم و انزال تفاوت قايل شد و اين موضوع بخصوص درمورد مرداني صادق است كه انزال مي كنند ولي از كاهش يا فقدان احساس ذهني لذت در جريان تجربه اُرگاسمي شاكي هستند.
بروز اختلال اُرگاسمي مرد بسيار كمتر از ميزان بروز انزال زودرس و ناتواني است. مسترز و جانسون گزارش كرده اند كه ميزان بروز اختلال اُرگاسمي در بين گروه 447 نفره از مردان مبتلا به كژكاري هاي جنسي فقط 8/3 درصد بوده است. شيوع كلي 5 درصد گزارش شده است.
اختلال اُرگاسمي سراسر عمر در مرد حاكي از آسيب رواني عميقتري است. چنين فردي معمولاً از خانواده اي متعصب و سختگير برخاسته و رابطه جنسي را امري گناه آلود و آلت جنسي را چيز كثيفي مي پندارد و ممكن است به صورت خودآگاه يا ناخودآگاه تمايلات زنا با محارم داشته باشد و از اين بابت احساس گناه كند. او معمولاً در روابط غيرجنسي با ديگران هم دُچار مشكل است و نمي تواند با كسي صميميت برقرار كند. درمواردي اين اختلال بر اثر اختلال نقص توجه، تشديد مي شود. در اين موارد حواسپرتي مرد مانع از انگيختگي كافي براي رسيدن به اوج لذت جنسي مي شود. در يك رابطه مستمر، اختلال اُرگاسمي اكتسابي مرد معمولاً بازتابي از مشكلات بين فردي است. اين اختلال ممكن است روش مدار با تغييرات واقعي يا خيالي باشد كه در روابط زوج ايجاد شده است كه از جمله اين تغييرات مي توان موارد زير را نام برد:
برنامه ريزي براي حاملگي كه مرد درمورد آن مردد است. از دست دادن جاذبه جنسي براي شريك جنسي يا توقعات شريك جنسي براي تعهد بيشتر كه به صورت عمل جنسي ابراز مي شود. در برخي مردان ناتواني در انزال بازتاب خصومت ابراز نشده نسبت به همسر است. اين مسئله در مردهاي متبلا به اختلال وسواس فكري عملي بيشتر ديده مي شود.

اختلال اُرگاسم مهار شده در زن يا آنورگاسمي طبق تعريف ناتواني مستمر يا عودكننده زن براي دستيابي به اُرگاسم است و با فقدان يا تاخير عودكننده اُرگاسم، متعاقب مرحله تحريك جنسي طبيعي كه از لحظ تمركز، شدت و مدت كافي باشد، تظاهر مي كند. به طور خلاصه اين اختلال ناتواني زن در رسيدن به ارگاسم طي خودارضايي يا مقاربت است. زناني كه با يكي از اين دو روش (خودارضايي و مقاربت) به ارگاسم دست مي يابند لزوماً تحت عنوان آنورگاسميك طبقه بندي نمي شوند، هرچند ممكن است درمورد آنان درجاتي از مهارجنسي مطرح باشد.
اختلال اُرگاسمي سراسر عمر زماني است كه زن هيچ گاه و با هيچ نوع تحريكي به اُرگاسم دست نيافته است. زني كه اختلال اُرگاسمي اكتسابي دارد، صرف نظر از شرايط يا ابزار تحريك، خواه از طريق خودارضايي يا هنگام خواب، حداقل يك بار اُرگاسم را تجربه كرده است. استعداد اُرگاسمي زنان در سنين بالاي 35 سال افزايش مي يابد و اين امر به كاهش مهارهاي رواني، افزايش تجربه جنسي يا هردو نسبت داده شده است. عوامل رواني بي شماري در اختلال ا‌ُرگاسمي زن دخالت دارند. اين عوامل عبارتند از: ترس از حاملگي، طرد شدن از سوي شريك جنسي، صدمه به واژن، خصومت نسبت به مردان و احساس گناه درمورد تكانه هاي جنسي.
در برخي زنان اُرگاسم معادل از دست دادن كنترل يا رفتار پرخاشگرانه، مخرب يا خشونت آميز است. ترس آنها از چنين تكانه هايي ممكن است به صورت مهار تحريك يا اُرگاسم ظاهر شود. انتظارات فرهنگي و محدوديت هاي اجتماعي زنان نيز در اين مسئله دخيل است. زنان آنورگاسميك ممكن است از ساير لحاظ بدون علامت باشند يا ممكن است به اشكال گوناگون احساس ناكامي را تجربه كنند، آنها ممكن است دُچار شكايات لگني نظير درد قسمت تحتاني شكم، خارش و ترشح مهبلي و نيز افزايش تنش، تحريك پذيري و خستگي باشند.